Οι σατανιστές της Παλλήνης αφορμή για την ταινία «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα»

Παλλήνη

«Αντιμετώπισα το θέμα σαν έναν “Romeo and Juliet” του τρόμου. ΄Η σαν τους «Γεννημένους δολοφόνους» του Ολιβερ Στόουν τοποθετημένους στην ελληνική πραγματικότητα» μας είπε ο σκηνοθέτης της ταινίας «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» Παναγιώτης Κράββας


Δεν θα το δούμε γραμμένο στους τίτλους, όμως ο σπόρος της ταινίας «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα», ντεμπούτο στην κινηματογραφική σκηνοθεσία του Παναγιώτη Κράββα που από την περασμένη Πέμπτη προβάλλεται στις αίθουσες, βρίσκεται στην τραγική υπόθεση των «σατανιστών της Παλλήνης» που στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Ηταν το 1997 όταν ο Ασημάκης Κατσούλας και ο Μανώλης Δημητροκάλης καταδικάστηκαν σε δις ισόβια για τις δολοφονίες της 14χρονης Δώρας Συροπούλου και της 28χρονης Γαρυφαλλιάς Γιούργα. Μαζί τους η Δήμητρα Μαργέτη (που σήμερα είναι ελεύθερη) καταδικάστηκε σε κάθειρξη 17 ετών και τεσσάρων μηνών για απλή συνέργεια στους δύο φόνους και για αρπαγή ανηλίκου.

Από αυτή την υπόθεση άναψε το σπίρτο και της ιστορίας στην ταινία «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα». Πριν από 10 χρόνια όταν ο Κράββας, βοηθός σκηνοθέτη τότε στην ταινία «Στάκαμαν» του Αντώνη Καφετζόπουλου , πήγαινε μαζί του στα Μετέωρα για ένα γύρισμα, ο Καφετζόπουλος του ανέφερε την ιδέα του. «Το θέμα με τα παιδιά ήταν ακόμη πολύ ζεστό, όπως και τα ζητήματα γύρω του» μας είπε ο σκηνοθέτης. « Καλώς ή κακώς, έλκομαι από τέτοια θέματα και ίσως να τα ψάχνω και λίγο παραπάνω.Δεν είναι όμως ούτε της λογικής μουούτε της πρόθεσής μουούτε και της αισθητικής μου το αληθινό περιστατικό να διαλυθεί μέσα στην ταινία και να υπάρχει σε κάθε σκηνή της».
Ο Κράββας έχει μια ιδιαίτερη αγάπη για τις παράξενες ταινίες τρόμου και σκέφτηκε ότι εφόσον ποτέ δεν έχει γίνει μια πραγματικά παράξενη ταινία τρόμου στην Ελλάδα, θα μπορούσε να γίνει τώρα. «Αυτό ήταν το στοίχημά μου. Ξεκίνησα μεν με τα παιδιά της πραγματικής ιστορίας αλλά ο σατανισμός δεν ήταν το θέμα μου. Αντιμετώπισα το θέμα σαν έναν “Romeo and Juliet” του τρόμου. ΄Η σαν τους “Γεννημένους δολοφόνους” του Ολιβερ Στόουν τοποθετημένους στην ελληνική πραγματικότητα» . Για τον Κράββα, αν η ταινία φέρει και κάποιες κοινωνικές παραμέτρους που σχετίζονται με την ελληνική πραγματικότητα, αυτές «υπάρχουν κωδικοποιημένες. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο και να μην είναι όλα ευανάγνωστα» λέει ο σκηνοθέτης. «Η ταινία έχει μια συγκεκριμένη αισθητική την οποία αγαπώ. Από εκεί και πέρα στο γεγονός ότι τα παιδιά της ιστορίας μας ζουν σε ένα απομονωμένο προάστιο, όπου ξέρουμε πολύ καλά τι εικόνα παρουσιάζει στην Ελλάδα, σαφέστατα υπάρχει ένα σχόλιο».

Ο Γιάννης Αγγελής που υποδύεται τον Παύλο,το «προβληματικό» μέλος της παρέας.

Με τον σκηνοθέτη συμφωνεί η Τζένη Θεωνά που στην ταινία υποδύεται τη Δωροθέα, το κορίτσι που παρασύρεται από τη γοητεία του Χρήστου ( Ανδρέας Κωνσταντίνου ), του αρχηγού της παρέας, ο οποίος όμως, όπως η ηθοποιός επισημαίνει, δεν ξέρουμε αν υπάρχει ή αν είναι πλάσμα της φαντασίας. « Οσο κοινότοπο και αν ακούγεται,νομίζω ότι όταν τα ενδιαφέροντα ενός νέου ατροφούν,οι κίνδυνοι αυξάνονται » λέει η ηθοποιός. « Οι νέοι κινδυνεύουν περισσότερο στο βασίλειο της ανίας.Στην ταινία βλέπουμε παιδιά που βαριούνται μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα ενός προαστίου.Ελλείψει ενδιαφέροντος, καλλιτεχνικού,αθλητικού,οτιδήποτε,αν δεν καταφέρουν να βρουν τις κλίσεις τους και δεν ασχοληθούν με πράγματα που τους ενδιαφέρουν,τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνα».
Κανέναν συσχετισμό με την υπόθεση των Σατανιστών της Παλλήνης δεν έκανε ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, παρ΄ ότι ήξερε ότι το σενάριο ήταν από εκεί εμπνευσμένο. « Η όλη ιστορία μας ξεφεύγει εντελώς από το θέμα αυτό γιατί δεν υπάρχουν σαφείς αντιστοιχίες.Ηταν ένα έναυσμα και είχε σχέση κυρίως με το συγγραφικό κομμάτι. Ολη η υπόλοιπη ιστορία ήταν ένα παραμύθι φαντασίας και έτσι ακριβώς το αντιμετωπίσαμε όλοι νομίζω.Προσωπικά δεν είδα καμία κοινωνική προέκταση».

Η Τζένη Θεωνά στον ρόλο του κοριτσιού που παρασύρεται από τη μυστηριώδη γοητεία του αρχηγού της παρέας των σατανιστών (Ανδρέας Κωνσταντίνου)

Από την πλευρά του, ο συνάδελφός τους Γιάννης Αγγελής βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα την κοινωνική πλευρά του ζητήματος που θίγει η ταινία στην οποία υποδύεται τον Παύλο, το «προβληματικό» παιδί της παρέας, έναν τραυλό που γίνεται ο στόχος του σχολείου και γενικότερα της τοπικής κοινωνίας. « Ναι,με ενδιέφερε η ιστορία μιας παρέας που ζει σε ένα προάστιο μακριά από την μητρόπολη,με ό,τι συνεπάγεται αυτό κοινωνικά- τον συντηρητισμό,την καταπίεση,το κοινωνικό αδιέξοδο,το πώς αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να κοινωνικοποιηθούν μέσα σε όλες τις παθογένειες μιας κλειστής κοινωνίας αλλά και στο πώςτελικάαυτή η κοινωνική συνθήκη σε ωθεί να επαναστατή- σεις. Με έναν τρόπο η οργή σου ψάχνει να βρει τον χώρο της.
Ο σατανισμός είναι περισσότερο μια πρόφαση».
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ

Από αριστερά,οι Μανώλης Δημητροκάλλης, Ασημάκης Κατσούλας, και Δήμητρα Μαργέτη,κατά τη διάρκεια της δίκης τους ως κατηγορουμένων για την υπόθεση δολοφονίας της 14χρονης Δώρας Συροπούλου και της 28χρονης Γαρυφαλλιάς Γιούργα

Ο Παναγιώτης Κράββας χαρακτηρίζει το ζευγάρι Μαργέτη- Κατσούλας «τρομερά γοητευτικό» αποκαλώντας τη Μαργέτη «πανέμορφη κοπέλα» και τον Κατσούλα «γοητευτικό άντρα».Στην εποχή των πραγματικών γεγονότων ο σκηνοθέτης προσπάθησε να παρακολουθήσει όλη την ιστορία από κοντά αλλά ακόμη και σήμερα δεν έχει σαφή εικόνα με το τι έγινε με τα συγκεκριμένα παιδιά,«ίσως επειδή στην Ελλάδα τα ΜΜΕ πρόβαλλαν μόνον τοω σατανισμό και το σεξ». Γι΄ αυτό και δεν θέλει η ιστορία της ταινίας του να συνδεθεί και τόσο με τα παιδιά.«Είναι και λίγο άδικο να γυρίσουν τη ζωή τους 20 χρόνια πίσω».Στη δουλειά τους οι τρεις ηθοποιοί προσπάθησαν να αποστασιοποιηθούν πλήρως από τα πραγματικά γεγονότα των Σατανιστών της Παλλήνης,την οποία θυμούνται όλοι ακόμη. «Ως μαθήτρια είχα υιοθετήσει- και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος- την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ,τα οποία πάντα διαμορφώνουν τις τάσεις απέναντι στους εγκληματίεςή τους αλλοδα- πούς»μας είπε η Θεωνά.«Οπότε ήμουν ένας σοκαρισμένος και φοβισμένος άνθρωπος αλλά την ίδια ώρα και κάπως περίεργος σε σχέση με το τι είναι αυτά τα πλάσματα-τέρατα.Ως ηθοποιός προσπάθησα να δω πού βρίσκονται τα παιδιά πίσω από αυτή την τρομακτική εικόνα. Πιστεύω όμως ότι και τα ίδια τα παιδιά ήταν φοβισμένα και ο φόβος μπορεί να μετουσιωθεί σε βία».

Τόσο ο Ανδρέας Κωνσταντίνου όσο και ο Γιάννης Αγγελής συμφωνούν με τον αρνητικό ρόλο των media στην προβολή του γεγονότος.« Θυμάμαι ότι στην περιοχή όπου έμενα,τους Αμπελοκήπους, υπήρχε μια τρομο-υστερία.Ελεγαν ότι στο πάρκο υπάρχουν σατανιστές,φοβόμασταν διαρκώς.Είχε γίνει κάτι σαν κυνήγι μαγισσών, πολύ παράλογο και βέβαια τρομακτικό για ένα παιδί 14 χρόνων. Ωστόσο άκουγα όλα αυτά τα πράγματα με επιφύλαξη,δεν τα πολυπίστευα,ίσως και επειδή η δική μου οικογένεια,που δεν είναι θρησκόληπτη,δεν με είχε τρομάξει».

tovima.gr